Κόστα Ρίκα, Πράσινο Ακρωτήρι, Αυστραλία, Ισλανδία, Σιάτλ, ΛοςΆντζελες , Θιβέτ και Καρτερός Ηρακλείου. Δεν είναι απλά περιοχές στο χάρτη, αλλά τοπία της αθλητικής καριέρας του Μπίλ Τζόνσον. Ούτε πρωταγωνιστής σε ντοκιμαντέρ να ήταν ο αθλητής του beach handball από τις ΗΠΑ. Αλλά, για μισό λεπτό... Και πρωταγωνιστής σε ντοκιμαντέρ ήταν!

 Αν κάποιος έχει την απορία γιατί να αφήσει ένα εξαιρετικά δημοφιλές άθλημα και να αφοσιωθεί σε ένα άλλο, θεωρητικά μικρότερης αναγνωρισιμότητας, άθλημα, ο Γουίλαρντ (Μπιλ) Τζόνσον είναι ίσως ο καταλληλότερος να τον βοηθήσει να καταλάβει πώς μια τέτοια μετάβαση είναι δυνατή κι ίσως ιδανική.

Παίζοντας μπάσκετ ουσιαστικά από τότε που θυμάται, ο 35χρονος δίμετρος (συν ένα εκατοστό) αμυντικός των ΗΠΑ δεν είναι απλά ένας παίκτης του μπιτς χάντμπολ. Έχει αγωνιστεί σε ομάδες μπάσκετ Κόστα Ρίκα, Πράσινο Ακρωτήρι, Αυστραλία πήγε και στην Ισλανδία όπου προπονούταν ταυτόχρονα με χαντμπολίστες. Εκεί ήρθε η πρώτη γνωριμία με το άθλημα, αλλά η μετάβαση ήρθε με την επιστροφή τους στις ΗΠΑ. Έμαθε  πως μια συμπατριώτισσά του και συναθλήτρια στην Ισλανδία άλλαξε… «στρατόπεδο» και αποφάσισε να αρχίσει προπονήσεις. Στην συνέχεια γνώρισε και το μπιτς χάντμπολ το οποίο ήταν καταλληλότερο για το κορμί του.

Το μπάσκετ δεν το άφησε, καθώς, πολυπράγμων ων ο απόφοιτος του MIT, αποφάσισε να μοιράσει τον χρόνο του ανάμεσα στον τόπο κατοικίας του το Σιάτλ, τις παραλίες του ΛοςΆντζελες με μπιτς χάντμπολ και το οροπέδιο Θιβέτ όπου ήταν ο προπονητής της Νόρλα, μιαςημιεπαγγελματικής ομάδας μπάσκετ από νομάδες.Μια ομάδα που αποτέλεσε το θέμα του ντοκιμαντέρ Ριτόμα(Ritoma) της βραβευμένης με Όσκαρ Ρούμπι Γιανγκ το 2020.

Πλέον είναι στην Ελλάδα με την Εθνική Ανδρών των ΗΠΑ για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα μπιτς χάντμπολ και απολαμβάνει την ελληνική φιλοξενία και τους αγώνες στο Karteros Beach Sports Center.

 Έχεις παίξει μπάσκετ, παίζεις μπιτς χάντμπολ, είσαι προπονητής μπάσκετ, προπονητής μπιτς χάντμπολ. Κάτι σαν ελβετικός σουγιάς…

 Ευτυχώς το μπασκετ, το χάντμπολ και το μπιτς χάντμπολ διασταυρώνονται σε αρκετά σημεία, ειδικά στην άμυνα. Που είναι και η θέση μου. Οπότε πολλές από τις τεχνικές από το μπάσκετ χρησιμοποιώντας το ύψος μου, τις τακτικές, ένιωσα πως αν και δεν έχω μεγαλώσει με το χάντμπολ όπως οι Ευρωπαίοι παίκτες, ένιωσα πολύ ομαλή και φυσική την μετάβαση. Ήταν και μεγάλη η πρόκληση να περάσω στο χάντμπολ μετά από 30 χρόνια στο μπάσκετ. Να κάνω το μυαλό να σκέφτεται και το σώμα να δουλεύει διαφορετικά. Να γυρίσω τον διακόπτη σε έναν νέο σπορ με νέους κανόνες και άλλες κινήσεις.

Η προπονητική στο μπάσκετ στο Θιβέτ μου επέτρεψε να δω το παιχνίδι σε ένα άλλο επίπεδο. Όχι μόνο τακτικά αλλά και στο πώς αλληλεπιδρώ με τους παίκτες αλλά και με τον εαυτό μου ως παίκτη.

Οι παίκτες είναι σαν τα παιδιά που θέλουν να παίζουν. Οι προπονητές είναι οι ενήλικοι, οι ώριμοι. Εσύ πού βρίσκεσαι ως παίκτης προπονητής;

 Δεν νομίζω πως θα μεγαλώσω ποτέ. Αυτό που έμαθα ως κόουτς, κυρίως από το μπάσκετ - έχοντας παίξει για τόσο καιρό, έχοντας υπάρξει βοηθός προπονητή για τόσο καιρό, και μετά ως πρώτος προπονητής - είναι πως πάντα υπάρχει κάτι νέο να μάθω. Το ίδιο συμβαίνει και με το μπιτς χάντμπολ. Ειδικά σε τόσο μεγάλα τουρνουά όπως αυτό. Κάθε κατοχή, σε κάθε άμυνα, βλέπω τι κάνει ο αντίπαλος και προσαρμόζομαι.

Υπάρχει αυτή η διαρκής διαδικασία εκμάθησης. Υπάρχει μια ιεραρχία σε αυτήν την διαδικασία, αλλά αυτό που έχω αρχίσει να αντιλαμβάνομαι είναι πως η διαδικασία είναι κυκλική, μια σχέση κυκλική. Ακόμα και μέσα σεμια ομάδα που ο κόουτς έχει περισσότερη δύναμη. Η ομαδική δουλειά μπορεί να είναι λιγότερο ιεραρχική και περισσότερο κυκλική, όπου όλοι φέρνουν κάτι στην ομάδα συμπεριλαμβανομένου και του κόουτς.

Κεφάλαιο Θιβέτ…

Ξεκίνησε μέσω ενός οικογενειακού φίλου. Ενδιαφερόμουν για την συγκεκριμένη περιοχή για πολλούς λόγους. Είναι ένα μακρινό μέρος τουλάχιστον για τις ΗΠΑ για το οποίο είχα ακούσει πολλά ενδιαφέροντα για τον πολιτισμό τους και έμαθα στην συνέχεια πως λατρεύουν το μπάσκετ. Έμαθα πολλά εκεί. Ειδικά για τον τρόπο που ζουν. Ως νομάδες. Ζουν σε υψόμετροπερίπου 3.000 μέτρων, στα στοιχεία της φύσης. Εξαρτώνται από την φύση. Ένας αληθινός νομάς δεν ζει με τον χρόνο, αλλά με τις εποχές, τον ήλιο, τα αστέρια και το φεγγάρι. Είχα την δυνατότητα να κατεβάσω ταχύτητα και να εναρμονιστώ με την φύση. Είναι βουδιστές, οπότε από πνευματικής άποψης είδα πως βλέπουν τους εαυτούς τους, το κάρμα, τους κυματισμούς που προκαλούν οι πράξεις κάποιου. Και για το μπάσκετ, πώς μεταφέρονται αυτά. Πώς να συμπονείς τον αντίπαλο, ότι όλοι είμαστε μαζί στο τουρνουά, αλλά όλοι εξελισσόμαστε και μεγαλώνουμε μέσα από το παιχνίδι.

Και ήταν αρκετά ζόρικο να ταξιδεύω από το Σιάτλ, στο ΛοςΆντζελες, στο Θιβέτ. Αλλά έμαθα τόσα πολλά και ελπίζω να συνεχίζω να μαθαίνω.

Μπάσκετ ή μπιτς χάντμπολ; 

Είναι ενδιαφέρον. Παλιότερα θα έλεγα μπάσκετ. Αλλά όπως κάνω την μετάβαση τώρα, υπάρχει κάτι στο να παίζεις στην παραλία και την άμμο, υπάρχει κάτι στην κοινωνία του αθλήματος το οποίο εκτιμώ πολύ. Και για πρώτη φορά προπονώ στο Σιάτλ, ειδικά κατά την διάρκεια της πανδημίας  με νέους παίκτες που ενδιαφέρονται. Δεν υπάρχει ουσιαστικά μπιτς χάντμπολ στο Σιάτλ. Είναι κυρίως στο ΛοςΆντζελες. Είναι η πρώτη φορά που διδάσκω μπιτς χάντμπολ και βλέπω ότι πολύ περισσότερα από όσα δείχνει. Και είμαι τυχερός που βρίσκομαι στην ομάδα με τον Έμπιγιε (σ.σ. Ούντο-Ουντόμα) που μας μαθαίνει τόσα πολλά και είναι ένα μάστερ του παιχνιδιού, μια ιδιοφυία και προσπαθώ να απορροφήσω όσα περισσότερα μπορώ και να τα περάσω στουε παίκτες μου. Όταν ξεκινάς να προπονείς, είναι να σαν να διδάσκεις και τότε αρχίζεις να καταλαβαίνεις καλύτερα το παιχνίδι. Οπότε με βοηθάει και ως παίκτη να αναλύω το παιχνίδι και να βρω τον κατάλληλο τρόπο να το διδάξω. Θα δούμε πώς θα πάει τα επόμενα χρόνια.

Ποιες είναι οι εντυπώσεις του από την διοργάνωση;

Τα πάντα κυλάνε ομαλά. Είμαστε σε μια πανέμορφη χώρα, με τόση ιστορία. Είναι μια διοργάνωση παγκόσμιας κλάσης και χαίρομαι κάθε λεπτό που περνάω εδώ.